7/11/12

Αλλά.....

Γερασμένος πλέον, άρρωστος και αδύναμος, περνούσε τις ώρες του σκεπτόμενος  τη ζωή του....
Σίγουρα όσοι δεν τον ήξεραν πολύ καλά θα έλεγαν ότι δεν είχε παράπονο από αυτή . Είχε τους φίλους του, άλλους που ήξερε από παιδάκι τόσο δα και άλλους που γνώρισε στην πορεία, αυτοί ήταν κοντά του, ανεξαρτήτως απόστασης και καιρού που είχαν να μιλήσουν, και το ήξερε πράγμα που τον έκανε χαρούμενο. Αλλά, πάντα υπήρχε αυτό το αλλά μέσα του, όσο και αν δεν το έδειχνε και το κρατούσε για τον εαυτό του. Αυτό άλλαζε μορφές συνέχεια τη μία ήταν ο χρόνος που περνούσε και έβλεπε ότι μεγάλωνε και γερνούσε, την άλλη ήταν ο περισσότερος χρόνος που δεν είχε και ήθελε να περνάει με τους φίλους του (ίσως εκεί να έφταιγε και ο ίδιος), την άλλη ήταν οι ανασφάλειες που είχε τόσο για την εμφάνισή του όσο το να είναι αρκετά κοινωνικός, ευχάριστος και αποδεκτός από τους άλλους, να ζήσει τη ζωή του όπως τη φαντάστηκε κ.λ.π.  Άλλες πάλι φορές εκφραζόταν ως ένα κενό μέσα του το οποίο αντιπροσώπευε πράγματα που ούτε ο ίδιος ήξερε τι ήταν ή όλα τα προηγούμενα μαζί.... Όμως, αυτό το αλλά πάντα τον έτρωγε μέσα του συχνά δεν τον άφηνε να χαρεί το καθετί όπως ήθελε.. Και ακόμα και τώρα αυτή τη στιγμή, σε αυτή την κατάσταση που είναι αυτό το αλλά τον τρώει και θα έδινε τα πάντα για να καταφέρει να το αλλάξει αυτό, ή καλύτερα να το είχε αλλάξει νωρίτερα.......


Υ.Γ. http://www.youtube.com/watch?v=qHm9MG9xw1o